Geen inspiratie, dus een gedicht over het schrijven. schakel in woorden het juk en het jorem dit is smokkelwaar in een wereld waar woorden nooit meer dan symbolen zijn treefjes voor de jouissance in een wereld die verrekt een wereld vol “content” dit is smokkelwaar en het blijft onder ons, gelijkenden onder ons wezens die …
Een meisje dat alle talen sprak knikt de passagiers toe bij aankomst en wijst ze de juiste wachtrij aan. De boot vanuit Korea is over het water gevlogen, en de passagiers hebben geduldig in de comfortabele stoeltjes gezeten. Binnenruimtes zijn klein in Japan. Ik ben niet zeeziek maar mijn benen draaien nog een beetje als …
“We hebben hier een antikapitalistische dichter.” Hij kijkt de groep pubers aan die zijn zwembad komen bezoeken. Waarom had hij de dichter genoemd? Dacht hij dat het goede reclame was, dat de pubers vanwege die dichter liever in zijn zwembad zouden springen dan ergens anders? Hij herinnerde zich aan de Blauwe Golf aan de …
een kleine dictator die wil ik zijn zo eentje die op zijn rug ligt naar de sterren kijkt en huivert alvorens hij een beslissing neemt een kleine dictator die de aardbeien vriendelijk vraagt alvorens hij er eentje plukt een kleine dictator van een onzichtbaar land waarin hij alles voor ’t zeggen heeft die, wanneer hij …
Ik heb een oude “roman” uit een la gehaald en worstel deze door. De kwaliteit is meestal tergend laag, maar er zitten ook passages bij die me doen glimlachen en denken “kijk, als-ie daar nou eens iets langer op was doorgegaan”. Het voorzetje is er, er wordt een gespannen sfeer nauwkeurig weergegeven, karakters krijgen een beetje …
zolang er nog geschreven wordt spreek je bedachtzaam en zolang er over het schrijven nog geschreven wordt is alles nog niet verloren ik knik en zoek een metafoor ervoor, maar zonder spiegels dat blijkt verdomd moeilijk je klapt een kleine paraplu open het ziet er zelfbewust uit je knikt nog terug en laat mij dan …
onder de snelle schaduwen van ijle vogels die niet op de stad vallen hangen betonnen torens in de vuile wolken waar de stad staat en haar schaduwhoeken in beton giet het asfalt is de mensen een rivier de stad een afwezige geest die een dauwregen van hebben willenden over de straatkeien jaagt waar de stad …
het morgenrood van onze dag,
een vuile lichtstrook aan de einder
de destructie is aangekondigd,
zichtbaar voor de middelmatigenwij ontwaken ziek van verveling,
hunkeren naar het onvermijdelijke
de schreeuwers op de pleinen zij dank,
apocalypsen zijn weer in de modehet wereldeinde lonkt in de verte,
een vale schim waar je op kunt bouwen
we gaan …