mijn lichaam is het universum, kosmisch zijn mijn oren de zwaarste atomen zweven, wanneer ik de chaos ontketen in mijn ingewanden. Miljarden sterren worden geboren als mijn buik rommelt, want ik laat galactische scheten grote manen verslind ik bij het ontbijt, uit mijn neus vlammen gierende kometen, bij iedere toon die ik zing siddert alles …
Hij braakt graag de slimste verzen uit in elke stijl die hij vindt passen over iedere bekende kop en weeromstuit zal hij zijn zoete woordjes plassen Fanatiek begint hij te rijmen op bevel een publieke dode, een affaire, en zie: de kwatrijnen komen als vanzelf op zijn vel zo teistert hij maatschappij en poëzie Het is …
De wind waait meedogenloos in Rotterdam, maar ik ben vergeten waar ik precies logeer. Verdwalen kunnen we niet meer in de tijd van de mobiele navigatie, hadden de vrienden gezegd, en me voor de zekerheid ook nog een centrumkaart geleend. Maar de batterij van mijn telefoon was leeg, en ik herinnerde me niet de exacte …
Toen ik in de jaren negentig op school zat maakten we harde grappen, en dat kon gewoon. “Er zit een Marokkaan, een Antilliaan en een Turk in een auto. Wie rijdt er? – De politieagent.” Of: “Hoe feliciteren Marokkanen elkaar? Profietsgejat.” Waarom werd er om deze moppen gelachen? Is het omdat er sentimenten worden uitgesproken …
ik zoek het handschrift van een oude man die heeft geschreven na zijn gloriedagen want dat is iets wat licht betoveren kan en aangenaam tergt met historisch onbehagen de woorden die hij doorhaalt zijn we kwijt maar wat hij schrapt ontgint een beter vergezicht het handschrift is van zijn hand bevrijd al wat hij wegstreept …
