De oogst van de Turing

Het schijnt gedichtendag te zijn dus ik denk laat ik daar eens iets aan gaan doen. Hup naar de vernieuwde website van de Turingwedstrijd waar de top honderd van de achtste editie van 2016 staat. De feestelijke uitreiking vindt plaats op 1 februari 2017, maar zo lang wil ik niet wachten.

Dus ik scroll zelf even door de top 100 en pik er een vijftal gedichten uit en copy-paste ze op mijn blog (volgens mij mag dat gewoon omdat ik de bron van de schone schepsels erbij vermeld. Aldus luidt mijn voorspelling van de prijswinnaars (in het Oost-Aziatische slaapvertrek waar ik dit schrijf dwarrelt op dit moment een donsveertje op mijn laptop, en ook dat is realiteit, ook dat is poëzie.)

Without further ado, de prijswinnaars van de Turingwedstrijd worden:

1. Phaedra Onclin – Vleugellam

   Spreiden wil ik,
   mijn benen, mijn melodievleugels tot in de eeuwigheid
   ooit offerde ik mijn loopmachinerie
   voor deze granito gewrichten, mijn voeten, enkels, tenen,
   dit arme lichaam doopte ik
   als een beulse Salomé zonder berouw
   dwong het te wervelen om zijn as

   Dansen wil ik,
   pirouetteren tot de muziek moe wordt en gaat liggen
   ik lust voor de doemdenkers
   om hun eeltige vittigheid los te schuren
   mohair zachte woorden schenk ik ze, als nieuw

   Hopen wil ik,
   maar mijn spitzengefühl ziet de veer aan mijn voeten buigen
   van ellende, don’t break a leg, bravo
   het huidzachte fluweel koestert allang niet meer
   mijn zwanenhals, de callussen op mijn schouderbladen
   spelen mime op het deksel
   zonder verlossing van eerste of tweede positie

   Vliegen wil ik,
   meegezogen door wervelwinden van Tsjaikovskisch formaat,
   maar de sleutel zwerft remiaans rond, verstoft en met decenniabaard
   als eerste en enige solist
   hij onthoudt mij zijn stalen greep, blijf ik
   overgeleverd aan heidense pliégebedjes.

    

2. Trojaanse vrouwen – Erwin Steyaert

   Zusters,
   deze stad komt nooit klaar met haar wijken.
   Bij dag hangt de zon er bebloed aan haar stralen.
   ’s Nachts graven we brood uit de grachten.
   We persen uit kiezels nog olie. In de stegen

   leggen de mannen hun voorhoofd tegen de muur.
   Op de pleinen draagt hun branie doorzichtige kleren.
   De zomer wordt dun in hun heupen
   en nog brengen we leven in hun geslacht.

   De stamboom schudt hen straks uit zijn takken.
   In zijn schaduw gaan wij in rook op.
   We hoesten ons, zusters, weer tot een lichaam
   en rechten de ladder in onze woede.

   We klimmen in onze handen en harken
   kinderen uit het slachtveld.

    

3. Plastic – Raph de Haas

   Tenslotte zag ik Jezus.
   Jezus stond verderop
   naast een plastic boom.
   Ik ging naar hen toe
   en Hij gaf me
   een plastic tas
   met plastic spullen daarin.
   Hij zei:
   hier is wat plastic voor jou.

    

4. Hanoi – Kira Wuck

   In een goedkoop hotel waarvan het behang van de muren bladdert
   kijken katten koortsachtig uit hun ogen
   ze geven hun gasten kopjes zodat ze langer blijven
   het zijn altijd anderen die kou mee naar binnen dragen
   als luizen onder hun kraag

   een jonge man die zijn kamer niet verlaat
   denkt dat de wereld uit zijn vingers loopt
   weilanden uit zijn jeugd drijven voorbij
   zo ligt hij al eenentwintig dagen
   hij droomt ervan zichzelf uit foto’s te knippen
   in een land waar de lucht zwart is en opium niet duur

    

5. En dat je dan opnieuw – Merel van Slobbe

   Ik wil je vertellen over de keer dat mijn hond verdronk
   in het meer en hoe ik hem nog elke nacht naar lucht
   zie happen. En dat het dan niet uit maakt dat er nooit
   een hond was, omdat ik een verhaal had alleen voor jou.

   Ik wil niet dat je zegt dat het gaat regenen vandaag
   maar dat je beloftes doet die je gaat breken: dat
   niemand ooit dood en jij mij geen pijn en voor altijd wij
   in de supermarkt tussen goedkope flessen wijn.

   Dat we olijven eten tot we ze lekker vinden en al ons naakt
   onfunctioneel. Want niets is waar genoeg om uit te maken
   maar als ik me aan je breek wil ik er gips omheen
   en dat je dan opnieuw