mijn kleindochter heeft mooie benen dat zie ik vanonder de tafel vandaan gisteren rook ik voor het eerst het haar van haar grootmoeder eergisteren ging ik voor het eerst naar school en vergat mijn boterhammen het is hier een museum, met carcinoompjes aan de muur en opgestoken neuzen kijken televisie het einde is steeds verder …
The green challenge staat als een rots in de branding we vechten voor de oceanen, waar de diepste diepte al is gekaapt we vechten voor de vissen die van de zeebodem worden geschraapt door hufterige fanaten, grootgeld-magnaten, gewetenloze prelaten zij vangen alle vis – en de toekomst vangt de graten Yo! Wij brengen het ritme, …
Ik heb de neiging poëzie niet als “bouwwerken” te zien met regels als bouwstenen” die uiteindelijk een sluitend geheel vormen, een gebouw dat niet lekt. Ik vind dat als we gedichten in stukken hakken, er lukraak zinnen tussenuit roven, dat als die zinnen daardoor hun fierheid niet verliezen, dat we erop kunnen leunen, dat die …
Je trekt je terug in je kamer, doet de rolluiken naar beneden zodat niemand naar binnen kan staren, draait knarsetandend de sleutel in het gammele slot en gaat met de handen over elkaar geklemd op je bankstel zitten, omdat je gewoon alleen wil zijn. Maar nauwelijks zit je, nauwelijks heb je je benen genotvol over …
Ook jij verlangt naar een moedergrot met taferelen een plaats waar de muren zuchten de planken je kousevoeten niet aanvreten dat zie ik toch aan je glanzende oorschelpen aan je handen zie ik dat, aan de kleine haren op je pols aan het ritme van je strottehoofd dat eenzame gevaarte je moet die grot in …
hagjes en bangmakers, of: deze lul hoeft zich niet te rechtvaardigen zachte lachjes en het weten erom het staat u guur meneer het staat u guur ouwerukker verstopt u soms ergens een tichelaar? verkolkt glazuur op uw Randwyck vol overgare peeëprak vaarwel ooteoote de pleuris in je kloten meesterjankers zetten hier de toon ze ploerten …
in bittere kou verlaten van verwachtingen strompelend nog, als een verlaat vuurtje dat zich voortbijt over de verkoolde grond uitgehard, vastgebeten, marmer de ijsverscheurde huid sporen zijn de vastgezette aders, maar onbeweeglijk en onnavolgbaar ontberend dat pathos van het bouwende leven van de ploeg die men steeds weer voor de groeve spant nee. Er rest …
Er bestaat geen ander fenomeen waarmee het adjectief ‘valse’ een nauwere band is aangegaan dan bescheidenheid. De onvervalste bescheidenheid moet daardoor tegen inflatie worden beschermd. En er zijn heel wat mensen voor wie dat belangrijk is, omdat ze graag met hun bescheidenheid pronken. En laten we eerlijk zijn: wat is er aan bescheidenheid wanneer je …